Miniatury : czytanie i pisanie "kobiece"

Miniatury stanowią kolekcję drobiazgów, fragmentów i skrawków. Odpowiadały na wezwanie okoliczności — zewnętrznych albo wewnętrznych. Obok zapisów niemal dziennikowych czy felietonowych znajdują się tu szkice, wstępy i wykłady. Wyznanie i krzyk mieszają się ze sprawozdaniem z lektury, teoretyzowanie — z fikcją. Różnorodność tematów spina jedno przeświadczenie, że cokolwiek piszemy, zawsze piszemy jakoś sobą. Mój punkt widzenia, bardziej lub mniej ukryty za zasłonami tematu czy retoryki, znajduje dla siebie — świadomie, czy też nieświadomie — jakąś artykulację. Tutaj — w przestrzeni Miniatur — odpowiedź na zadany temat rozwija się wedle przyjętego założenia: subiektywnej, niekiedy wręcz stronniczej perspektywy. Owa perspektywa ściśle wiąże się z rolą — a raczej z odgrywaniem roli — „kobiety”. Od pewnego czasu kocham fragment i miniaturę. Fragment otwiera się na wielorakość konotacji. Fragment rezygnuje z pretensji do totalności, do konstrukcji zamkniętych i całościowych. Uprawiam miniaturę tak, jak uprawiam skalniak. Nie oczyszczam: pielęgnuję dzikie zioła i trawy, a obok delikatne japońskie roślinki i krzewy. Solidaryzując się z tymi, co na marginesie, na obrzeżach, zacieram linie demarkacji. Spisuję wędrowanie od gabinetu i biblioteki na salę wykładową, na wieczory poetyckie i feministyczne, wyprawy do teatru i opery, także codzienne spotkania z bliźnimi. Otwieram drzwi, wychodzę z Instytucji na spotkanie. Miniatury zapraszają do wspólnej wędrówki. Nie chodzi o wędrówkę po śladach, ale o Spotkania, choćby przez chwilę, na skrzyżowaniu śladów